Historia tatuowania

Ależ nie, nie przeminęła lecz trwa, historia życia społecznego i znaczenia życia w ogóle; dla każdego z nas z osobna, zatrzymała się.



Co to oznacza? Znaczy to, że tak samo jak dziś i w pradawnych czasach pierwiastek człowieczy, czy jak go nazwiemy społeczno-intelektualny, atawistyczny, niczym lęk, albo prawda znajduje się tuż przed nami. Oto żywy wodospad, krawędź rozumienia i egzystencji wyziera na nas swe wiry i spienione odmęty. A teraz człowiek który w swej wędrówce zdaje się pytać samego siebie; czy warto do końca życia siedzieć w tej sadzawce poniżej?



Czy wystarczy patrzeć na snopy opadającej wody i marzyć, że kiedyś porwiemy się i ruszymy w górę! Tak marzenia są piękne i warto grzeszyć choćby i marząc, bo to wszakże nie jest ani karalne ani zabronione. Ale już samo życie, przygoda jest zabronione poza sadzawką. Tam za krawędzią jest koniec świata i wartości ludzkich! Takie były nasze poglądy w ubiegłych stuleciach. Ziemia była płaska a poza znanym obszarem czyhało zło. Tam w zaświatach liczą się artefakty silna wola i czyste sumienie. Ale kto z nas coś takiego jeszcze posiada? No oczywiście są tacy którzy mają to i owo, ale jak by na to inaczej spojrzeć można rzec; tatuaż nie zawadzi!? Ba może pomóc! Czy znaczy to że należy zrobić sobie tatuaż w przypadku kiedy wybieramy się na spacer do piekła. Tak, choć inii spóźnieni zrobią go sobie dopiero po powrocie!
Piekłem naszego codziennej egzystencji jest praca, małżeństwo a nawet szkoła, koledzy i cała rzeczywistość. Codziennie próbujemy przeskoczyć problem, wziąć się za bary z tym całym życiem. Tak sobie myślimy, potem tworzymy plan. I jest punkt pierwszy planu, i punkty kolejne. Stanowczo i sumiennie tworzymy własny plan na odkrycie własnych barier, własnych znaczeń. Och trzeba by to uwiecznić, pochwalić się, że w końcu wiemy co nieco! Bo rozpiera nas duma bo jesteśmy cali i zdrowi kiedy inni już padli i leżą gdzieś tam kiedy my mamy to i owo. Słowem zwycięstwo nad materią karze nam celebrować w obyczaju społecznym naszą chwałę i powagę. A tatuaż jest w tym celu najlepszą metodą.
W historii tatuowania powstaje też zasadnicze pytanie, co było pierwsze tatuaż, czy tatuator. Pierwsza była potrzeba, a jeśli chodzi o potrzeby to zawsze są dwa końce na jednym patyku. Z jednej strony jest podmiot, który chce otrzymać pewną wartość, a z drugiej tatuator. Klientów można podzielić i sklasyfikować według miary gustu, zawodu, pokrewieństwa itd.



Dla tatuatora istnieje często inny niezależny system wartości tatuażu. Można tu odnaleźć sztukę która rozwija się dążąc do perfekcji warsztatowej, formę zdobienia i oznaczania symbolami, oraz rytuał społeczny, który w zasadzie już nie ma racji bytu.
Można tak dosadnie stwierdzić lecz tak naprawdę to chyba ta niewidoczna warstwa znaczenia, która wynika z historycznie pierwotnego znaczenia tatuażu. Jakie jest znaczenie historyczne? Dla wielu społeczeństw są to odrębne wartości lecz można je ujednolicić do jednego słowa, czyli bólu. „No pain, no gain” „Nie ma bólu, nie ma postępu”. Czyli zmierzamy do konkluzji która stwierdza że tatuowanie jest formą postępu, który jest możliwy w społeczeństwie które za płaszczyznę koegzystencji społecznej obrało sobie hedonizm! Innymi słowy w dzisiejszym „pokojowo nastawionym świecie” tylko tatuaż może wprowadzić człowieka jego umysł i świadomość w obszary zakazane, powyżej katarakt wodospadu, poza bezpieczny obszar obyczajowego stawu lub płaskiej ziemi.

Czy to jakiś obowiązek, albo niepisane prawo?

---

Foto tytułowe: Flickr Z powrotem

Dodaj komentarz

Nick / Imię:

Komentarz: