Szkoła japońska

Od podstaw.  Szkoła japońska czerpie nie tylko z religijnych wierzeń - buddyzm przerośnięty historycznie legendami i tradycją kulturową, np: jakuza oraz samuraje i gejsze. Wiedza tao, siły witalne yng-yang, mistyczny symbol smoka, feniksa oraz demony, te i inne symbole przeniesione w sztuce ilustracji na skórę są nie tylko ozdobnym akcentem.
To wiedza tajemna i rytuał klanów, mnichów oraz monarchów. Tak immanentnej człowiekowi iż niemal nieodzownej. Te i inne rzeczy dla nas Europejczyka pozostaną zawsze w sferze domysłu - czy to przeszkadza,  dokucza? Mi nie. Uważam tatuaż japoński za najbardziej dorosły stylistycznie i kompozycyjnie. Choć czasami zbyt monotematyczny, lecz zdaje się być ponadczasowy.

Istotny jest rozmiar gdyż w metodach tradycyjnych raczej nie wykonuje się małych tatuaży. Ogromną uwagę zwraca się na kompozycję i treść wzorów. Nieodłącznym elementem dekoracyjnym są żywioły: woda, wiatr, ogień. Elementy zwierzęce np.: żurawie, ryby, gęsi, tygrysy, ptaki rajskie. Oraz elementy roślinne : lotos, piwonie, irysy, wiśnie. Bogactwo pejzażu : pagody, posągi drzewa i inne dodatkowe.

Oczywiście najważniejszą rzeczą w tatuażu tradycyjnym jest harmonia. Jeśli nawet mamy do czynienia z dynamiczną konstrukcją nigdy artysta nie wykroczy poza obręb konwenansu! Jej podstawą jest stylistyka linii. Zaczerpnięte pewnie od malarzy japońskich, igły naśladują pracę pędzla. Kolory delikatne i pastelowe w naturalnych odcieniach i z dziennym światłem dla przedmiotów obserwowanych w świecie rzeczywistym.

Bogactwo ornamentyki nigdy nie jest zbyt fantastyczne, raczej zawsze sprowadza się do przemyślnych zabiegów stylistycznych w obrębie tła:  woda, wiatr i ogień. Jest to bardzo charakterystyczna cecha tego stylu. Dynamiczne postacie w ruchu zawsze zgrabnie przedstawione przy pomocy wirujących refleksów światła. Często w kontakcie z wodą lub powietrzem.
Kocham ten warsztat. Przenikające się plany i przestrzeń wykrojoną jakby mieczem, a potem zawiniętą przez wir który niknie w tle - to kolejny standard tła: może być woda lub chmury, ten zabieg doskonale komponuje z pierwszym planem, dopracowany i oszczędny w środkach. Tu wystarczy spojrzeć na tatuaż cieniowany. Właśnie w tej okrojonej z farby konstrukcji jawi się sentencja stylu. Mimo to ja wolę kolor. Oczywiście wielu tatuatorów naśladuje ten styl i muszę przyznać że z powodzeniem!

Andrzej Michnowicz
2003-2004

---

Foto tytułowe: Wikipedia


Z powrotem

Dodaj komentarz

Nick / Imię:

Komentarz: